Gedicht: Wetmatigheden zien

Wetmatigheden zien.

Er is een nieuwe roos en zij heet Dora.
Dit is een echt een aanwinst voor onze flora.

Toch word ik even stil als ik echt besef.
Er is iets gezien door wetenschap en lef.

Het DNA is nu ontdekt, dit kun je nu muteren.
Wie heeft het DNA gemaakt, waardoor wij profiteren?

Er staat een paard in onze wei. Op zich niet zo bijzonder.
Als ik vraag: wie schiep het paard? Dan ga ik snel ten onder.

Zo ontdek ik, heel subtiel: we kunnen niet verklaren.
De schoonheid van onze natuur dat leven steeds blijft baren.

Zoals ik mij verbazen kan over vormen van het leven.
Zo kan ik verder zoeken naar wat ons is gegeven.

Wie heeft nu het eerst ontdekt dat goedheid, goedheid baart.
Onze leven wordt zo echt verrijkt, het leven krijgt zo vaart.

Wie heeft ontdekt wat nodig is om echt vol vuur te leven?
Vertrouwen in jezelf en matigheid en vrij te kunnen geven.

Voor sommigen was het zonneklaar: God maakte deze wet.
In onze tijd beseffen wij: In ons is dit weten gebed.

En zo mogen we beseffen soms door ons verdriet:
Je word pas echt gelukkig als je wetmatigheden ziet.

Verlangen naar het goede, verlangen naar je kracht.
We weten nu met zekerheid hoeveel dit heeft gebracht.

God ervaar je alleen door een innerlijke ervaring.