Vertrouwen

Als het ritme van mijn leven
nogal plotseling wordt verstoord
dwingt me dit, te gaan beleven
wat ik tot op heden heb gehoord.

Klopt mijn denken met het leven,
volg ik een te eng stramien?
En voor mij die me wil geven:
“zeker” wordt opeens “misschien.”

“Wat is toch de zin van leven”?
Schreeuw ik uit, je hoort me niet.
Echt, ik zie het zelfs niet even,
dat het zin heeft: veel verdriet.

Ook de God die mij moet steunen
en die werkelijk van me houdt
lijkt veraf en laat me kreunen
als het leed zich echt ontvouwt.

Bij wie mag ik blijven klagen?
Wie veroordeelt zwakheid niet?
Wie geeft antwoord op mijn vragen:
zegt dat hij een uitweg ziet?

Als ik ieder moet geloven
die  door lijden rijkdom vindt:
Het vertrouwen haalt je boven,
diep besef: ik word bemind.

Léért de pijn dan dat mijn leven
en mijn levensdoel verschraalt
als het middel wordt verheven
tot een doel en daardoor faalt?

Zal de vraag steeds blijven knagen
waarom ik zoveel verlies?
of beleef ik: ik zal slagen
als ik voor het leven kies.

Kan ik leren van mijn lijden
zodat ik juist wordt versterkt.
en dat mensen mij benijden
als mijn kracht wordt opgemerkt?

Zal ik breken, zal ik buigen
als het leed zich echt ontvouwt?
Ik wil openlijk getuigen
dat God werkelijk van me houdt.