Ik ga pas iets veranderen als ik er last van heb.

Waarom verander ik mijn reactie niet?

Bovenstaande uitspraak heeft diepe indruk op me gemaakt en doet het nog steeds. Het is echt waar: een situatie kan heel lang negativiteit oproepen en er gebeurt niets. Totdat de nadelen zo groot zijn dat actie als van zelf komt. Wie kent niet het voorbeeld dat jarenlang gemopperd wordt over een gevaarlijke wegsituatie. Totdat er enkele doden in korte tijd vallen gebeurt er niets. Ook in ons leven laten we vaak de bestaande situatie voorbestaan. Waarom? We hebben er (schijnbaar) te weinig last van. Tot dat de bom barst.

Hoe komt dat? Ons gevoel vindt de oorzaak snel bij de ander liggen. Het is goed mogelijk dat ik verstandelijk gelijk heb. En tóch, als de situatie mij aanspoort in mijn kracht te gaan staan, dan kom ik tot een antwoord waarin niet de ander moet veranderen maar mijn reactie op de situatie. Dit is een proces. Door hier zo nu en dan over na te denken zal ik vanzelf de vraag stellen: Zie ik een vraag of een verwijt?
Vind ik dat de ander zich anders moet gedragen?
Hoe bereik ik dit? Mijn ervaring is, dat het zien van een opdracht in de situatie, het voordeel heeft dat ik blijf zoeken om vanuit innerlijke kracht te reageren. Zolang dit proces nog niet in gang is gezet zal ik het idee hebben dat de ander de oorzaak is van mijn niet goed voelen. Vandaag de uitnodiging nog eens te beseffen dat ik een bijzonder vermogen heb:
Ik maak niemand zo machtig dat ik me niet goed voel.