Een oordeel is als een foto, zij veroudert snel.

Ik onderzoek opnieuw de situatie.

Wanneer ouders met kinderen een familielid opzoeken die zij een tijd niet hebben gezien, hoort een kind al snel de opmerking : “Wat ben je groot geworden”.
Soms balen de kinderen ervan dit te moeten horen. Het geeft in ieder geval aan dat we uiterlijk kunnen zien dat de foto die je van de kleine nog hebt, niet meer weergeeft wat de huidige situatie is. Oudere mensen zeggen bij een oude foto bijna standaard dat de kleine kinderen op de foto, nu volwassen mensen zijn. Zo duidelijk als groei te zien is bij kinderen, zo onzichtbaar zien we groei van gedachten. We kennen wel de uitdrukking “voortschrijdend inzicht”. Wanneer je kinderen hebt, zie je wel dat op school veel veranderd is vergeleken met toen je zelf op school zat. Heb je geen kinderen en kom je nooit op een school dan is het zelfs moeilijk voor te stellen wat er allemaal veranderd is.

Zo kan het zijn dat we beseffen dat de tijdgeest van nu andere antwoorden vraagt dan vele jaren geleden. We vinden het wel gewoon dat een kind geen tien jaar dezelfde kleren kan dragen, maar moeten er aan wennen dat onze oordelen het ook wel eens na vele jaren niet kunnen volhouden. Door opnieuw naar de situatie te kijken komen er nieuwe antwoorden. Wat wil deze situatie mij zeggen?