Meditatie: 2 november, Allerzielen

De betekenis van Allerzielen 2 november

Eens per jaar word ik stil. Als ik aan je denk,
wordt het me heel helder: je was een groot geschenk.

 Het leven gaat wel verder, je wordt niet eens gemist.
Maar toch eens per jaar, wordt je niet uitgewist.

Nu ik aan je graf mag staan, omringd door vele graven,
word ik werkelijk even stil, en voel me weer gedragen.

De stilte die me nu onthult, plaatst mij in het verleden.
Al het goede wat ik je wens, staan in mijn gebeden.

Meteen voel ik een opdracht aan: Het jachten en het jagen
worden toch weer stilgezet, door veel nieuwe vragen.

Wat is het doel van mijn bestaan, wil ik dit wel horen,
krijgt de stilte echt vrij baan, of blijf ik die toch smoren?

Allerzielen is een dag, die smeekt om echte aandacht
voor de kortheid van bestaan, en de pijn die dit steeds bracht.

In mij is een diep verlangen om weer te voelen wie je was.
Wat een rijkdom te ervaren: je was onbewust mijn as.

Welke boodschap moet ik horen, als ik even aan je denk,
wat mag ik weer echt ervaren? Je bent voor mij een groot geschenk.

Door jou zie ik in de stilte weer de kern van mijn bestaan.
Daardoor kan ik echt bewuster weer mijn levenspad opgaan.

Het gedenken van de doden, maakt ons allen even stil.
Wat is toch de zin van leven, en datgene wat ik wil?

Zo ontdek ik dat degenen, die niet meer in ons midden zijn.
Zij hebben wel degelijk een boodschap: in haast, zit vaak het venijn.

In momenten van bezinning wordt het verleden even ‘’nu’’.
Dankbaarheid en nieuwe visie, worden nu zo maar een ‘’u’’.

Allerzielen blijft ons boeien. Het verleden blijft een kracht.
Het verlangen dit te voelen, heeft ons toch veel vreugd gebracht.

 Nu veel graven zijn verdwenen, een urn is soms nog wel te zien:
Allerzielen blijft ons wenken: Zeker wordt nu echt, misschien.