Ik wil vrede brengen.

De vegetariër die om de haverklap te horen krijgt: "Ik eet toch maar gewoon vlees want of ik dat runderlapje nu wel of niet meeneem uit de supermarkt, daar gaat de koe echt niet ineens van leven."

De milieuactivist die het verwijt krijgt dat hij een dromer is, de militair op vredesmissie die uitgelachen wordt omdat hij 'zo gek is om zijn leven te wagen', of de politicus die nooit serieus genomen wordt omdat hij zich steevast bezighoudt met de minderbedeelden… wat ze allemaal met elkaar gemeen hebben, is dat ze zich niet spiegelen aan de meerderheid maar dicht bij zichzelf blijven als het gaat om de manier waarop zij in het leven willen staan.

Vechten tegen de bierkaai?

Soms lijkt het wel of de wereld in brand staat. De voortdurende oorlog in Israël, de dreiging van een koude oorlog, natuurrampen en epidemieën die om de haverklap de kop opsteken. Het lijkt dan wat naïef om vrede te willen brengen, want wat zou jij als kleine radar in het grote geheel in godsnaam willen beginnen tegen een grote wereldmacht of een hardnekkige ziektekiem?

Natuurlijk kunnen we in ons eentje lang niet alle wereldproblemen oplossen, maar dat betekent nog niet dat je het zomaar moet accepteren als de zaken niet gaan zoals jij denkt dat het hoort. Als niemand verschil maakt, verandert er nooit wat.

Begin jaren negentig kwam de overheid met de voorlichtingscampagne: Een beter milieu begint bij jezelf, een thema dat destijds nog helemaal niet zo leefde. Wie toen een plastic tas afwees omdat hij het milieu wou sparen, werd al gauw vreemd aangekeken. Vandaag de dag is duurzaamheid juist de normaalste zaak van de wereld geworden, en producenten spelen gretig in op deze trend door klanten te verleiden met hun groene imago en milieubewuste aanpak.

Als je leefde in een omgekeerde wereld waarin iedereen vegetariër was, zou je jezelf waarschijnlijk heel wat meer verantwoordelijk voelen wanneer er een dier geslacht werd speciaal voor jouw avondeten. Qua consumptiegedrag zou er misschien niets veranderen, maar het feit dat je jezelf niet meer kan verschuilen achter de meerderheid maakt wel degelijk verschil.

In december staat het thema vrede centraal, als reminder dat jij wel degelijk verschil kan maken. Een glimlach op straat, een helpende hand als iemand veel spullen moet sjouwen of je zitplek afstaan wanneer iemand hijgend van het rennen de bus instapt. Een betere wereld begint bij jezelf.

Chagrijnig aan het kerstontbijt

Hoeveel mensen balen er niet van alle verplichtingen rondom de feestdagen? Je 'moet' langs bij oma, bij achterneef Bert, bij buurvrouw Thea, bij nichtje Jans, bij broer Thijs en natuurlijk verwacht ook de schoonfamilie dat je op bezoek komt. Jarenlang doe je dit alles met een diepe zucht zonder er echt van te genieten.

En dan besluit je ineens om er niet meer aan te beginnen. Je kijkt veel liever tv met je geliefde of gaat weg met je eigen vrienden, zonder stil te staan bij het grote gemis dat je achterlaat bij de familie die niets liever wil dan de feestdagen met jou doorbrengen. Zeker als een familielid wegvalt door overlijden, wordt vaak pijnlijk duidelijk hoezeer iemand gemist wordt en hoe graag mensen nog één keer samen Kerst zouden vieren.

Soms betekent vrede brengen niets anders dan iets doen voor een ander, zonder dat je daar zelf misschien heel erg om staat te springen. De nieuwjaars-stress van je schoonmoeder voor lief nemen, je overbuurvrouw één keer per jaar het stralende middelpunt laten zijn door naar haar verjaardag te komen of een vriend bellen die met griep op bed ligt om te laten weten dat je aan hem denkt.

In december is de uitdaging om na te denken over dit soort thema's, groot of klein, waarmee jij in jouw omgeving een vredesbrenger kan zijn.